De meters die ik tot dan toe op het zand had gereden waren bijna altijd best wel spannend. Met een wegmotor met weinig-profiel-wegbanden moet je bijvoorbeeld niet te veel gas geven omdat je anders zomaar overdwars staat. Ook diepe kuilen en korte stugge veerwegen zijn geen ontspannen combinatie.
Hoe anders met de XT.
Eerst wel wat voorzichtig en onwennig maar al gauw wordt de eerste kuil over het hoofd gezien en ga ik dr onverminderd snel over/doorheen, voorbereid op een stevige klap en een zoekend of glijdend voorwiel.
Helemaal niet nodig. De XT rijdt onverstoorbaar door /over de kuil alsof het een herfstblaadje op de A1 betreft . Hee zo kan het dus ook!
Les nummer twee vraagt ook wel wat omschakeling.
Als het op een wegmotor eens wat spannend wordt is het vaak een goed idee om snelheid te verminderen en in ieder geval het gas dicht te draaien.
Ook hier weer: hoe anders op het zand.
Lastige situaties los je op met méér gas en méér snelheid. Niet altijd natuurlijk maar heel vaak wel.
Zo worden flinke kuilen of hobbels nog maar kleine ongemakjes zolang je de snelheid dr maar inhoudt. Stapvoets in los, mul zand levert een zoekend voorwiel en zwaar werk op. Met meer snelheid zweeft je voorwiel over het strand en rij je fluitend door. Tenminste in theorie..
even wat plaatjes
Hier nog kansloos zonder noppen.
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten